De Olympische Spelen zijn een gelegenheid om de sterkste en snelste atleten van de wereld te eren, maar we horen zelden over de zwakste of de langzaamste.Shizo Kanakuri is de uitzondering. Hij is houder van het wereldrecord voor de langzaamste tijd in de Olympische marathon. Hij voltooide de race na 54 jaar, acht maanden, zes dagen, 5 uur en 32 minuten.

Kanakuri was geen trage loper. Integendeel, voordat hij naar de Olympische Spelen van 1912 ging, had hij een wereldrecord marathontijd neergezet van slechts 2 uur, 32 minuten en 45 seconden. Hij was de favoriet om de marathon op de Olympische Spelen van Stockholm te winnen.

Het was de eerste keer dat Japan of een Aziatische natie aan de Olympische Spelen deelnam. Kanakuri was een van de slechts twee atleten die uitgezonden werden om zijn land te vertegenwoordigen.

Ondanks dat hij de favoriet was, waren de kansen vanaf het begin tegen Kanakuri opgestapeld. Hij was snel maar een onervaren atleet van net 20 jaar. Daar kwam nog bij dat hij, om in Stockholm te komen, te maken kreeg met een 18-daagse reis per schip en trein. Kanakuri rende bij elke halte rond het schip en rond elk treinstation om tijdens de uitputtende reis wat trainingstijd op te doen. Toen hij eindelijk aankwam, hadden zowel hij als zijn teamgenoot moeite met het plaatselijke voedsel. Zijn teamgenoot werd ziek en Kanakuri moest voor hem zorgen, wat zijn trainingstijd verder inkortte.

De dag van de marathon was een verschroeiing. Zevenentwintig kilometer in de race zakte Kanakuri in elkaar van oververhitting en werd verzorgd door enkele plaatselijke boeren. Kanakuri was niet de enige. Lopers vielen die dag als vliegen neer, en medeloper Francisco Lázaro overleed zelfs. Achtenzestig lopers uit de hele wereld deden mee aan de wedstrijd, maar slechts de helft haalde de eindstreep.

In tegenstelling tot de andere lopers die afvielen, meldde Kanakuri zijn mislukte finish nooit aan de wedstrijdofficials. Hij werd als vermist opgegeven.

Kanakuri keerde terug naar Japan, vervolgde zijn training, en liep in twee andere Olympische Spelen in België en Frankrijk. In zijn thuisland stond hij bekend als de Vader van de Japanse Marathons, maar in Zweden stond hij bekend als de vermiste marathonloper.

Na 50 jaar ontdekten de Zweedse autoriteiten dat hij levend en wel in Japan was. In 1967 nodigden ze hem uit terug te komen om de race te voltooien. Op 75-jarige leeftijd kwam hij eindelijk over de eindstreep. Hij zei: “Het was een lange reis. Onderweg trouwde ik, kreeg zes kinderen en tien kleinkinderen.”